“เบลล์” ผู้ประสานงานและดูแลการวิ่งโครงการก้าวคนละก้าว เล่าความประทับใจต่อ “ตูน บอดี้สแลม” เผยหัวใจนี้มีเพื่อคนอื่น เหมือนคนไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย
วันที่ 15 มี.ค. 2562 นายชายชาญ ใบมงคล หรือ เบลล์ ผู้ประสานงานและดูแลการวิ่งโครงการก้าวคนละก้าว ได้โพสต์บอกเล่าเรื่องราวของ ตูน บอดี้สแลม ผ่านเฟซบุ๊ก Chaichan Baimongkol ขณะเดินทางไปยังโรงพยาบาลต่างๆ พร้อมกับ ตูน บอดี้สแลม โดยข้อความระบุว่า
“มันก็ไม่ใช่ว่าแกไม่เหนื่อย… [ที่จังหวัดบึงกาฬ…สุดเขตชายแดนไทย-ลาว] “สวัสดีค่ะคุณเบลล์ ดีใจที่มาเยี่ยมโรงพยาบาลเราอีกนะคะ” “สวัสดีครับผอ.” “รอบนี้อยากให้ผอ.ช่วยไรบ้าง” “ก็เหมือนเดิมครับ อยากให้ผอ.เล่าความเป็นมาของ รพ. เล่าความเดือดร้อนและสิ่งเร่งด่วนที่อยากให้ทางเราช่วยเหลือครับ” “อ้าว! คราวที่แล้ว ผอ. เล่าให้คุณเบลล์ฟังไปแล้วนี่?” “ใช่ครับ…แต่รอบนี้ผมขอ อังกอร์อีกรอบให้พี่ตูนฟังได้ไหมครับ แกอยากมาดูด้วยตาตัวเอง” “พี่ตูนมาด้วยเหรอคะ?” ผอ.ถาม
“มาครับ” “อุ้ย! ไม่คิดว่าแกจะมาเอง” เท่านั้นล่ะ คุณหมอคุณพยาบาลมารอต้อนรับพี่ตูนกันใหญ่ ทุกคนมีรอยยิ้ม ทุกคนมีความหวัง… ความหวังที่เหมือนแสงสว่างจางๆ ที่ปลายอุโมงค์ โดยมีเงาของผู้ชายร่างเล็กคนหนึ่งอยู่ตรงนั้น เค้ากำลังวิ่งไปเรื่อยๆ หน้าเครียดๆ สายตามุ่งมั่น ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าต้องทำ
ทำจนลืมความเหน็ดเหนื่อยของตัวเอง
[บนรถตู้ไปราชบุรี] “วันนี้ไม่ไหวว่ะพี่…” ตูนหันมาบอกผมบนรถตู้ ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาลศูนย์ราชบุรี ซึ่งโรงพยาบาลชวนพวกเราไปดูเครื่องมือเครื่องใช้ที่ได้มาจากงบก้าวคนละก้าวเมื่อครั้งโน้น พอดีวันนี้พี่ตูนมีเล่นคอนเสิร์ตที่ราชบุรีพอดี ก่อนขึ้นเวที…เราจึงตัดสินใจไปโรงพยาบาลก่อน ผมอยู่กับพี่ตูนมาตั้งแต่ช่วงบ่าย ไม่รู้แกไปกินไรมาท้องเสีย…เข้าห้องน้ำไปหลายที แล้วเพลียมาตลอดทาง นั่งถอนหายใจเฮือกๆ บ่นไม่มีแรงหลายรอบ กินแค่ขนมปังกาแฟไปช่วงบ่าย ถ้ากินมากไปเดี๋ยวจุก…ขึ้นคอนเสิร์ตไม่ไหว สรุปคือทั้งวันใช้แรงจากขนมปังชิ้นเล็กๆ 2 ชิ้น
ผมเห็นแล้วก็อยากจะแบ่งเรี่ยวแรง และไขมันบางส่วนไปให้แกบ้าง วันนี้พี่ตูนดูโคตรสะโหลสะเหล จะไหวมั๊ยวะ? พอเดินลงจากรถตู้ไปหาคุณหมอคุณพยาบาลก็ได้รับการต้อนรับแสนอบอุ่น ทุกคนมีดอกไม้มาให้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังลั่นโรงพยาบาลศูนย์ราชบุรี คุณว่าพี่ตูนไหวมั๊ย? มีแรงเฉยเลย… ทางรพ.เปิด VTR ให้พวกเราดูว่า เงินบริจาคทุกบาททุกสตางค์ได้นำมาซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ ให้ชาวราชบุรีและจังหวัดใกล้เคียงได้ใช้แล้ว หลายชีวิตรอดตาย หลายชีวิตได้ความสุขกลับคืนมา ชาวราชบุรีจึงขอขอบคุณคนไทยใจดี ขอบคุณพี่ตูนและทีมก้าวคนละก้าว มา ณ ที่นี้
และขอนำชื่อ “อาทิวราห์” นามอันเป็นความหวัง มาตั้งชื่อศูนย์อุปกรณ์ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลศูนย์ราชบุรี พี่ตูนน้ำตาซึม… แกดีใจ แล้วก็ไม่รู้เอาแรงมาจากไหน เดินไปชมอุปกรณ์นั้นนี้โน้นตามตึกต่างๆ ก้มลงไหว้กราบ บรรดาผู้ป่วยตามหอต่างๆ ถ่ายรูปเซลฟี่แจกลายเซ็นต์ไปหลายต่อหลายครั้ง เหมือนลืมอาการเพลียตอนอยู่บนรถตู้ไปแล้ว เหมือนลืมไปว่ายังมีคอนเสิร์ตที่ต้องเล่นเป็นคิวถัดไป
ผมแยกไปถ่ายทำงานที่พื้นที่ใกล้เคียงก่อน ตั้งใจว่าถ่ายเสร็จจะกลับบ้านเลย แต่พี่ตูนถามมาเสียงเบาๆ ว่า “กลับมาได้มั๊ย? มาหาอะไรอ้วนๆ กินกัน” บอกตรงๆ ว่าไม่ใช่คนเห็นแก่กิน แต่ทำใจแข็งไม่ไหว…รู้ว่าแกทำเพื่อคนอื่นมามากเหลือเกิน ทำแบบที่ไม่จำเป็นต้องทำ แต่แกก็ทำ เพราะแกเชื่อว่ามันจำเป็น
เออ…กลับมาก็ได้ ว่าแต่กินอะไรอ่ะ…ผมตีรถกลับมาหาพี่ตูนอีกทีก็ตอนคอนเสิร์ตจบแล้ว จินตนาการว่าแกจะเดินโซซัดโซเซมาแน่ๆ เพราะข้าวก็ไม่ได้กิน
เดินชมโรงพยาบาล เซอร์วิตทุกคนอยู่ร่วม 3 ชม. แล้วต่อด้วยการเล่นคอนเสิร์ต ถามว่าเฮียแกเคยเล่นเบาๆ ชิลๆ ซะที่ไหน?
ผมเห็นพี่ตูนยืนเปลือยท่อนบน ตัวเงาแว้บ ถ่ายภาพกับแฟนๆ หลังเวทีอย่างร่าเริง แฟนๆ ยิ้มร่ามีความสุข พี่ตูนก็ยิ้มแบบที่แกยิ้มประจำ คือยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน ผมเห็นแล้วรู้สึกชื่นใจ แต่ถ้าให้ไปกอดแกเหมือนแฟนๆ คงไม่เอา คนอะไรเหงื่อออกยังกะเพิ่งไปเล่นน้ำตกมา…บนเวทีคืนนี้คงจัดไปมิใช่น้อย…[ระหว่างทางกลับบ้าน] “มีความสุขเนอะ” พี่ตูนบอก “ดีครับ” (จะให้พูดว่าไงได้…) “วันนี้ที่โรงพยาบาลดีมากเลย คอนเสิร์ตก็มันมาก สนุกมาก ผมอยู่ได้เพราะสิ่งนี้เลย”
ผมเกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้ คนที่อยู่ตัวคนเดียวแล้วหงอยๆ ดูเซื่องๆ ซึมๆ แต่เมื่อได้ทำอะไรเพื่อคนอื่นจะกลายเป็นจริงจัง มุ่งมั่นและทำได้เหมือนคนไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย เหมือนว่าต้นกำเนิดพลังงานของเขา คือความสุขของทุกๆ คน “กินไรอ่ะ” ผมทวง “ผมขอบอกพี่เบลล์เลยว่าดึกๆ ต้องสิ่งนี้ ผมชอบมากกกก” แล้วแกก็พาผมไปกินอาหารมื้อดึกที่แกชื่นชอบสุดๆ ซึ่งก็คือ…ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นข้างถนน โต๊ะเล็กๆ ในความมืดข้างทาง พี่ตูนของพวกเราซดก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อย ปากบอกชมรสชาติก๋วยเตี๋ยวกับเจ้าของร้านไม่หยุด ไม่มีใครรู้ว่านี่คือตูน บอดี้สแลม
ไม่มีใครรู้เพราะไม่น่าจะมีใครเชื่อ… ผมอยากจะถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน แต่ก็ตัดสินใจล้มเลิก เพราะวันนี้พี่ตูนถ่ายรูปมามากแล้ว ให้เขาได้อยู่สงบๆ สบายๆ เป็นส่วนตัวบ้างน่าจะดีกว่า “อิ่ม…สบาย หลับได้” แกบอกมาอย่างร่าเริง นับว่าเป็นอีกวันที่ผมได้สำรวจผู้ชายคนนี้อย่างใกล้ชิด และรู้สึกได้ว่า ถ้าจะมีใครสักคนที่เป็นแบบอย่างได้ในหลายๆ เรื่อง ก็ต้องพี่ตูนนี่ล่ะ
ตอนไปซื้อเครื่อง AED ให้ที่โรงพยาบาลสระใคร จ.หนองคาย ก็ไม่ได้ให้ทำ PR อะไร เพราะคิดว่าเงินเค้าเองไม่ต้องบอกใครหรอก แต่พอได้เห็น VTR ของโรงพยาบาลศูนย์ราชบุรี ที่ทำออกมาขอบคุณคนไทย ก็สั่งแล้วสั่งอีกว่าให้เพจก้าวรีบเอามาแชร์ คนไทยได้เห็นจะได้ดีใจกัน หัวใจของเขามีแต่เพื่อคนอื่น
คนอย่างนี้มีอยู่จริงๆ ฝากความรักและดูแลพี่ตูนกันด้วยครับ แกจะได้อยู่เป็นแรงบันดาลใจให้กับพวกเราไปนานๆ
หลายคนถามว่า “แล้วหนูจะได้เจอพี่ตูนได้ยังไง?” บอกเลยว่าหาไม่ยากครับ เริ่มด้อมๆ มองๆ จากร้านก๋วยเตี๋ยวแถวบ้านก่อน ไม่แน่ว่าคุณอาจได้เจอแกอาจจะนั่งกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อยก็ได้ #ก้าวคนละก้าว #เพราะเราเขื่อในพลังเล็กๆ ดู VTR ของ โรงพยาบาลศูนย์ราชบุรีได้ที่นี่ https://www.facebook.com/1253942961362212/posts/2247011608722004/”
สำหรับโครงการกิจกรรมวิ่งการกุศลก้าวคนละก้าว
“โครงการกิจกรรมวิ่งการกุศลก้าวคนละก้าว” เพื่อระดมทุนจากผู้มีจิตศรัทธามาช่วยเหลือ โรงพยาบาลบางสะพาน จ.ประจวบคีรีขันธ์ ในการจัดซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ โดยเป็นโครงการที่ศิลปินหนุ่ม อาทิวราห์ คงมาลัย หรือ “ตูน บอดี้สแลม” มีความตั้งใจวิ่งเพื่อการกุศลครั้งใหญ่ที่ท้าทายสำหรับตัวเค้าเองกับระยะทาง 400 ก.ม. เริ่มต้นกรุงเทพ – บางสะพาน จ.ประจวบคีรีขันธ์ ใช้เวลา 10 วันด้วยกัน สำหรับกำลังใจที่ส่งให้พี่ตูนกับยอดบริจาคที่เกินความตั้งจาก 40 ล้านบาทกลายมาเป็นมากกว่า 70 ล้านบาทและยังมีผู้บริจาคเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมแรงกายพี่ตูนและเหล่าทีมงาน ได้เข้าร่วมถ่ายทอดงานการกุศลครั้งใหญ่ เพื่อเป็นการส่งต่อที่ยิ่งใหญที่สุด
ที่มา Chaichan Baimongkol
