ลุงแดง และ พี่ลำยง สองสามีภรรยา อาศัยอยู่ในเพิงพักที่ตั้งอยู่ริมคลอง ชุมชนพระราม 9 บ่อ 1 โดยหลังจากที่ลุงแดงเคยทำงานอยู่โรงเชือดหมูอยู่เกือบ 20 ปี พออายุเริ่มเยอะขึ้นการเดินเหินก็ไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อน เพราะขาข้างขวาลีบจากการเป็นโปลีโอตั้งแต่จำความได้ จึงอยากจะหาอาชีพใหม่
และด้วยความที่พักอยู่แถวริมคลองอยู่แล้ว จึงตัดสินใจซื้อเรือพร้อมเครื่องจากเจ้าของอู่ที่อยู่ใกล้เคียงในราคาผ่อน เพื่อที่จะพายไปหาเก็บขวดตามกองขยะที่ลอยอยู่ในคลองมาขาย
Q . พายเรือเก็บขวดขายมากี่ปีแล้วครับลุงแดง?
“ทำแบบนี้มา 16-17 ปีเห็นจะได้ พอออกจากโรงเชือดหมู ขาพิการแบบนี้ไปทำงานอื่นคงไม่สะดวก เลยหาอะไรทำสร้างรายได้แบบไม่ต้องพึ่งพาใครน่าจะดีกว่า ประจวบเหมาะกับเจ้าของอู่ขายเรือซึ่งอาศัยอยู่ใกล้ๆเพิงที่พัก เค้ายอมให้ซื้อเรือในราคาผ่อนได้ “
“ราคาเรือรวมเครื่องก็ 5 หมื่นบาทแล้ว ผ่อนให้เค้าเดือนละ 1 พัน หรือ 1,500 บาทบ้างแล้วแต่กำลัง แต่เจ้าของเค้าก็ยินดีช่วยเหลือ”
Q. เริ่มออกพายเรือไปหาขวดขายตั้งแต่กี่โมงครับ?
“เริ่มออกจากบ้านก็ตั้งแต่ 7 โมงเช้า โดยไปตั้งต้นที่แถวๆที่มีจุดดักขยะของ กทม. บางครั้งก็เคยไปไกลมากๆ แถวคลองดอนเมืองก็เคยไปมาแล้ว ถ้าเจอขวดก็จะแวะเก็บขึ้นจนเต็มลำเรือ ขากลับดีหน่อย ปล่อยเรือไหลตามน้ำมาเรื่อยๆ กว่าจะกลับถึงที่เพิงพักก็ประมาณเที่ยงๆ
Q. รายได้ในการพายเรือเก็บขาดมาขายเป็นอย่างไรบ้างครับ?
“เมื่อก่อนราคาดี แต่เดี๋ยวนี้ราคาตกลงไปเยอะ เดือนหนึ่งคนที่รับซื้อจะนำรถปิกอัพต่อคอกมาขนถึงที่หน้าเพิงพัก เฉลี่ยรวมรายได้ต่อเดือนก็ 3 – 4 พันบาท แต่ถ้าโชตดีหน่อยมีของที่ขายได้ราคาเยอะๆ อย่างเช่นขวดแก้วหรือเหล็กอาจจะได้ถึง 5 พันแต่ก็นานๆครั้งที่จะถึง
Q. รายได้เท่านี้ใช้จ่ายพอมั้ยครับ?
“กินอยู่อย่างประหยัดก็พอแหละ เหลือน้อยหน่อย แต่ส่วนตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย อะไรอยู่แล้ว เรื่องหนี้สินก็ไม่มี เพราะกลัวว่าถ้าไปยืมเค้าแล้วจะไม่มีปัญญามาใช้คืนให้เจ้าหนี้”
Q. คิดว่าจะพายเรือเก็บขวดขายอย่างนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ครับลุงแดง?
“ก็คงทำไปจนกว่าจะหมดแรงหล่ะนะ เกิดมาลุงก็ไม่เคยขอความช่วยเหลือใคร พยายามอยู่ด้วยลำแข้งตัวเองมาตลอด ถึงเราจะเป็นคนพิการ แต่มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เราเป็นคนท้อแท้”
“อาจจะไม่สบาย แต่มีความสุขนะ”
